Kiedy patrzy się na Zatokę Aniołów z perspektywy wapiennych schodów bazyliki w Cagliari, trudno uwierzyć, że to właśnie tutaj rozegrał się jeden z najbardziej niezwykłych dramatów morskich średniowiecza. Dla nas Sardynia to przede wszystkim wyspa opowieści, a ta o wzgórzu Bonaria jest jedną z tych, które definiują tożsamość całego regionu, wykraczając daleko poza ramy zwykłej turystycznej ciekawostki. Często pytacie nas o miejsca z „duszą” – to jest właśnie jedno z nich.
Przenieśmy się do zimy 1370 roku. Wyobraźcie sobie drewniany żaglowiec smagany falami tak potężnymi, że nawet doświadczona załoga traci nadzieję na powrót do domu. Kataloński statek walczy o przetrwanie na wodach Morza Śródziemnego, miotany przez żywioł, który nie zna litości. Kapitan podejmuje ostateczną, desperacką decyzję: aby odciążyć trzeszczącą w szwach jednostkę, załoga musi wyrzucić cały ładunek za burtę. W morską toń trafiają towary, zapasy, dobytek życia. Na samym końcu marynarze chwytają za ostatnią, masywną i tajemniczą skrzynię. I tu zaczyna się historia, która do dziś wywołuje dreszcze u mieszkańców Cagliari.
W ułamku sekundy, gdy drewniane dno skrzyni styka się ze spienioną wodą, żywioł zamiera. Wiatr cichnie niemal natychmiast, a morze staje się gładkie jak tafla lustra. To nie był zwykły przypadek meteorologiczny. Co dziwniejsze, ciężki obiekt nie idzie na dno. Skrzynia dryfuje, jakby sterowana niewidzialną ręką, ignorując prądy morskie, aż osiada na piaszczystym brzegu dokładnie u stóp wzgórza Bonaria.
Lokalne kroniki podają, że ciekawość szybko przyciągnęła na plażę tłumy. Jednak skrzynia, która swobodnie unosiła się na wodzie, na lądzie stała się niemożliwa do ruszenia. Żołnierze, rybacy, silni mężczyźni – nikt nie potrafił jej dźwignąć. Dopiero mnisi z zakonu mercedariuszy, którzy zeszli ze swojego klasztoru na wzgórzu, podnieśli ją bez najmniejszego wysiłku. Po otwarciu wieka ich oczom ukazał się widok, który na zawsze uświęcił to miejsce: figura Madonny z Dzieciątkiem trzymająca w dłoni wciąż płonącą świecę. Wątły płomień przetrwał huragan, słoną wodę i chaos na pokładzie.
Dziś Santuario di Nostra Signora di Bonaria to nie tylko punkt na mapie. Choć panorama roztaczająca się z monumentalnych schodów na port i Zatokę Aniołów faktycznie zapiera dech, to my wracamy tam dla czegoś innego. To duchowe serce wyspy, miejsce przesiąknięte zapachem kadzidła i soli morskiej. Stojąc tam, czuje się ten specyficzny ciężar historii i wdzięczność ludzi morza, którzy przez wieki składali tu wota dziękczynne za ocalenie.
Warto pamiętać o jeszcze jednym detalu, który często umyka w przewodników. Kult Matki Boskiej z Bonarii był tak silny wśród żeglarzy, że to właśnie od tego sardyńskiego sanktuarium swoją nazwę wzięła stolica Argentyny – Buenos Aires (pomyślne wiatry). Odwiedzając Cagliari, koniecznie wejdźcie na te schody. Nie tylko dla zdjęcia, ale by poczuć tę dziwną, kojącą energię, która uciszyła sztorm ponad sześćset lat temu.
